Την περασμένη Κυριακή κατέβαινα σαν το αγριοκάτσικο από την Ακρόπολη για να προλάβω να τον δω. Τα ταξί πιο κάτω ήταν ρεζερβέ, στο μηχάνημα για εισιτήρια στον σταθμό του μετρό είχε ουρά, το επόμενο δρομολόγιο δεν ερχόταν όσο γρήγορα θα ήθελα κι εγώ κουβαλούσα τις τύψεις μου που την περασμένη μέρα δεν συνεννοήθηκα καλά με τη θεία μου και δεν τον είδα στην πρώτη μέρα του διημέρου μου στην Αθήνα. Με καθυστέρηση έφτασα τελικά στον Ευαγγελισμό και όταν με είδε μου χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο ως τα μάτια. Αγκαλιαστήκαμε, είπε γι' ακόμη μια φορά τα πιο αστεία πράγματα με το πιο σοβαρό ύφος κι εγώ του μισοείπα με μια άθλια διήγηση ένα από τα δύο ανέκδοτα που ας πούμε ότι έμαθα μετά από χίλιες πρόβες. Γέλασε πρώτος απ'όλους. Με ευχαρίστησε που ήρθα κι εγώ του σήκωσα τους ώμους σε μια αμήχανη κίνηση που ήθελε να πει πως δε χρειάζεται να ευχαριστεί. Ηθελα και ήμουν εκεί.
Ο θείος Γεράσιμος ήταν μηχανικός στα καράβια. Κι έτσι ταξίδεψε σ' όλη τη Γη, πολλές φορές μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο, τη δική μου αγαπημένη θεία. Μια ζωή περήφανος για μένα, μια ζωή να μου εκφράζει την αγάπη του. Τους τελευταίους σχεδόν δυο μήνες είχε διαγνωστεί με δύσκολη ασθένεια. Μετά την πρώτη λύπη πιστέψαμε ότι θα τα καταφέρει. Αντεξε τέσσερις μέρες μετά από την τελευταία μας συνάντηση και τα νέα ήρθαν βαριά.
Είναι φορές που αγιοποιούμε τους ανθρώπους αφού φύγουν. Κι είναι φορές, που στ' αλήθεια όλες μας οι αναμνήσεις μιλάνε για έναν άνθρωπο που μας γέμισε αγάπη και που άφησε το αποτύπωμα ενός καλού και έντιμου ανθρώπου για υστεροφημία. Κι ας μην τον ανακοινώσουν τα ραδιόφωνα, κι ας μην τηρηθεί γι' αυτόν ενός λεπτού σιγή. Γιατί τί άλλο κάνει τον κόσμο να γυρίζει παρά η αγάπη και η καλοσύνη;
Το πένθος είναι υπόθεση προσωπική. Γι' αυτό δίστασα να μοιραστώ κάποια πράγματα. Είναι όμως ταυτόχρονα μια αναπόφευκτη διαδικασία ωρίμανσης που καλείται ο καθένας να διαχειριστεί.
Θείε Μάκη, αυτό είναι το αφιέρωμα μου για σένα. Είναι πολύτιμες οι στιγμές, κι αυτές με τους ανθρώπους που αγαπάμε δε χωράνε αναβολές. Σ' ευχαριστώ για την αγάπη σου.
