Μόλις γύρισα από την υπεραγορά. Πρώτη μούρη, στον ένα από τους δύο χώρους στάθμευσης, ένα καινούργιο πολυτελές αυτοκίνητο, απ' αυτά που γράφουν Δοκιμή αντί για νούμερα. Μπήκα μέσα, ψώνισα, και την ώρα που βρίσκομαι στο ταμείο παίρνει το μάτι μου το αυτοκίνητο να κινείται. "Περιμένετε λίγο" λέω στην ταμία, βγαίνω δεν τους προλαβαίνω, το ζεύγος έφευγε. Μπαίνοντας μιλάμε με την υπάλληλο, της εξηγώ. "Αχ, είναι ανάπηροι αλλού", λέει κι ακουμπάει με το δάχτυλο το κεφάλι της. "Ξέρετε τι μας είπε κάποιος όταν του είπαμε να μην παρκάρει; Και γιατί χρειάζονται πάρκινγκ για τους ανάπηρους; Γιατί πρέπει να τους κάνετε πάρκινγκ";
Βγηκα έξω και μόλις που πρόλαβα να ανταλλάξω δυο κουβέντες μ' έναν υπάλληλο έξω για το τί είδε, καταφθάνει ένα μηχανάκι στον ιδιο χώρο. Τον πιάνω, του μιλάω. "Δύο λεπτά, για δύο λεπτά να πάω εδώ". "Ναι αλλά ο ανάπηρος μπορεί να έρθει σε ένα λεπτό". Πετιέται ο υπάλληλος "φίλε μου δε μπορείς να παρκάρεις εδώ", συμμορφώνεται ο νεαρός με το μηχανάκι, δε λέει δέυτερη κουβέντα, πάει πιο πέρα.
Και τι θα κάνουμε θα μου πεις, θα πιάνουμε τον καθένα να του μιλάμε; Κι άμα δε συμμορφώνεται θα φωτογραφίζουμε το αυτοκίνητό του; Θα τον καταγγέλλουμε; Θα χάνουμε τον χρόνο μας με τον κάθε αναίσθητο;
Aυτό θα κάνουμε. Γιατί πίσω από το σοβαρό σύμπτωμα της καταπάτησης του χώρου στάθμευσης βρίσκεται η νόσος του αναίσθητου συμπολίτη. Είτε θα συνεχίσουν να διαιωνίζουν μια κοινωνία με βλακεία και ιδιοτέλεια, με παθογένειες, είτε θα τους αντιμετωπίσουμε.Γιατί είτε θα φύγουν αυτοί, είτε θα φύγουμε εμείς από αυτό τον τόπο. Και για την ώρα η πλάστιγγα γέρνει προς τη δεύτερη πιθανότητα. Πληθυσμιακά έχω την ξεκάθαρη αίσθηση πως δεν τους νικάμε. Ακόμα.
